Mazury (cz.II.) Cały dzień na Krutyni.

        Słoneczny poniedziałkowy poranek. 

       Wstałem przed siódmą i z Andrzejem poszliśmy pływać w Kuchence. Dla wyjaśnienia dodam, że nie chodzi o aneks kuchenny, a o maleńkie, rześkie, porośnięte wzdłuż brzegów trzcinami urocze jeziorko; nieopodal wielkiego jeziora Tałty. 

     Ptaki już od świtu dawały koncert, a żaby jakoś nadpobudliwie rechotały. Woda pachniała kojącym spokojem; gładka, jak lustro w naszej łazience. 

        Nikogo nie było, tylko my dwaj. 

      Usiadłem na drewnianej belce pomostu, zsunąłem się cicho do wody i popłynąłem przed siebie; w stronę wschodzącego słońca. 

      Kwadrans później, na skróty i na boska, po mokrej od rosy trawie, wracaliśmy z powrotem do hotelowego pokoju. Aż chce się żyć – pomyślałem i pomachałem do Eli, która stała przyglądając nam się z tarasu. 

       Czas, tego dnia, był naszym sprzymierzeńcem i pewnie dlatego śniadanie ciągnęło się jak krówki ciągutki. Nie mogło to jednak trwać wiecznie. Spojrzałem demonstracyjnie na zegarek, a potem zmierzyłem wzrokiem wszystkich znacząco. Aż Ela uniosła brwi i zmarszczyła czoło. 

       Pół godziny później byliśmy już w drodze. 

      Obok mariny skręciłem w prawo i wśród pól, i łąk sunęliśmy powoli w zmąconej lekkim wiatrem żywej zieleni; jak łódź po turkusowym jeziorze. Jechaliśmy na południe, przez Uktę i Gałkowo wprost w pomieszane ze słońcem cienie Puszczy Piskiej, a potem pośród zagród i domów wioski Krutyń do wypożyczalni kajaków. 

       Była dziewiąta rano i mieliśmy dla siebie cały dzień. 

      Nic nas nigdzie nie gnało, a pomysł mieliśmy prosty: niczym niezmącony relaks, luz-blues, a w niebie same dziury; czyli kilka godzin na kajakach wśród łąk i lasów.           

Jora Wielka

Krutyń - wypożyczalnie kajaków Wodniak

W rezerwacie, początek spływu - 9:40

Wow ... co za towarzystwo?

Młyn - na 4 kilometrze.

 Przerwa - na łonie natury

 ... i znowu miłe towarzystwo. 

Rosocha - 9 kilometr

Blisko jeziora Duś i wioski Wojnowo.

Wieś Ukta - koniec spływu (15 kilometrów)

       Za młynem w kompletnej ciszy, gdy byliśmy tylko we dwoje Eli znowu do głowy przyszedł Gałczyński. W pewnej chwili przestała wiosłować i powiedziała, posłuchaj: 

– „ Z sosny słychać dzięcioła stuk. A tutaj ryby bryzg! spod nóg. Ech, bracia, wpław! I płynąć, pływać, aż tam, gdzie z drugiej strony wiatr, roześmiany wiatr przygrywa na sitowia strunach zielonych”. 

– Tak pisał poeta, podoba ci się? – zapytała. 

– To piękne – powiedziałem. – Masz jeszcze tego dużo w głowie? 

– Mam, ale powiem ci kiedy indziej – odparła z uśmiechem na twarzy. 

     Była trzecia po południu, gdy zeszliśmy z wody. Mięliśmy w rękach piętnaście kilometrów wiosłowania i nikt nie czuł zmęczenia. Widziałem tylko pogodne oczy i satysfakcję. Piękny, niezwykły dzień. Było bosko. 

- Gdybym mógł, popłynąłbym jaszcze raz – wyrwało mi się. 

       Andrzej podszedł i poklepał mnie po plecach, przyszły dziewczyny, i wszyscy razem usiedliśmy na brzegu. 

       Chłopcy z obsługi odebrali kajaki, a chwilę później podstawiono nam samochód; mogliśmy wracać.