Warszawa. Spacer niezapomniany.

     Kiedyś w Warszawie bywałem regularnie. Był jednak i taki czas, że także tam mieszkałem. No, ale to było dawno i to była inna Warszawa. Tak mi się przynajmniej zdawało, gdy przyszedł mi do głowy pomysł, że może warto byłoby, któregoś dnia wybrać się na spacer po stolicy. Ela chwyciła to w lot i szybko rozgadała po najbliższej rodzinie. Nie zdziwiłem się więc, gdy w sobotę zjawiła się jej kuzynka z mężem, a temat wylazł na powierzchnię już po drugim piwie. Godzinę później wszystko było dogadane. Zapomniana dotąd Warszawa wróciła na tapet. Aż wstyd, taka była konkluzja; jeździmy i łazimy sobie po Londynie, Pradze, Berlinie czy Rzymie, a Warszawa wyleciała nam zupełnie z głowy. Naprawdę wstyd. Tak wyszła na jaw nasza ignorancja i grzech zaniedbania. Jedziemy więc do Warszawy z wyrzutem sumienia, poczuciem winy i chęcią poznania jej od nowa. Postanowione.
     Było nas czworo: Bożena, Ela, Andrzej i ja, gdy o wpół do siódmej rano wsiedliśmy w Opolu, w  błyszczące od porannego słońca pendolino. Trzy godziny później staliśmy już z bagażami przed Pałacem Kultury, a umówiony hotel mięliśmy na ulicy Zgody -  w zasięgu rzutu beretem. Przed nami dwie noce i trzy dni szwendania się po mieście. Taki był pomysł na przypomnienie sobie, tak bardzo zapomnianej, przez nas Warszawy.
…………………………………………………………………………………………………………….
Dzień pierwszy: ul. Marszałkowska (PKiN) – ul. Złota – aleja Jana Pawła II – rondo ONZ – Prosta – rondo Daszyńskiego – ul. Przyokopowa (Muzeum Powstania Warszawskiego) – ul. Grzybowska – ul. Żelazna – ul. Chłodna – aleja Jana Pawła II (Hala Mirowska) – ul. Dzielna (Pawiak) – ul. Danielewicza (Polin – Muzeum Historii Żydów Polskich) – pałac Krasińskich - plac Bankowy – Ogród Saski.

…………………………………………………………………………………………………………….
Dzień drugi: rondo Dmowskiego – ul. Marszałkowska – plac Zbawiciela – plac Unii Lubelskiej – Belweder – Łazienki – Aleje Ujazdowskie – park Ujazdowski – ul. Wiejska (Sejm) – plac Trzech Krzyży - rondo Charles’a de Gaulle’a – most Poniatowskiego – Solec – ul. Ordynacka – Nowy Świat – (wieczorny spektakl w teatrze Polonia –„Ich czworo”)

…………………………………………………………………………………………………………….
Dzień trzeci: Nowy Świat do pomnika Mikołaja Kopernika – Krakowskie Przedmieście ( kościół Świętego Krzyża, Uniwersytet Warszawski ) – Pałac Namiestnikowski – kolumna Zygmunta – Zamek Królewski – Rynek Starego Miasta – pomnik Małego Powstańca – ul. Miodowa - ul. Senatorska – Teatr Wielki – plac Piłsudskiego – Grób Nieznanego Żołnierza – Zachęta – Filharmonia Narodowa.

Dworzec w Opolu godzina  6.30 - ruszamy.

Pałac Kultury i Nauki- widok z ulicy Złotej.

Miasto z góry

Rzeczywiście wiele się tu zmieniło.

Tym razem widok-  także -  ze Złotej, ale od strony Emilii Plater.

Rondo ONZ i jego okolice

W tym miejscu ulica Prosta spotyka się z Wronią. 

……. i tak dotarliśmy do ronda Daszyńskiego 

Muzeum Powstania Warszawskiego.

Szklane ściany na Grzybowskiej.

Kościół Andrzeja Apostoła

Na al.  Jana Pawła II

Pawiak - pomiędzy  Dzielną i Pawią.

Polin - Muzeum Historii Żydów Polskich

Jan Karski z żonkilami. 

Ogród i pałac Krasińskich

Na placu Bankowym

Błękitny Wieżowiec.

Ogród Saski -  w popołudniowym słońcu.

I znowu  na Marszałkowskiej - tym razem w drodze do hotelu. 

Warszawa nocą -  z naszego okna. 

Kolejny dzień, wczesnym rankiem. To tu Aleje Jerozolimskie krzyżują się z Marszałkowską

Plac Zbawiciela 

..... i dalej pieszo  do  Unii Lubelskiej 

Aleje Ujazdowskie - dzisiaj tu cisza jak makiem zasiał. 

Belweder

Urząd Rady Ministrów

Spotkanie z Chopinem 

.... a teraz spacer  po Łazienkach

 Park za parkiem, tym razem Ujazdowski 

Sejm Rzeczypospolitej.

....... strażnicy, czerwone światła i szlabany (czyżby stan oblężenia)

Kancelaria Prezydenta RP. 

Na ulicy Wiejskiej.

.... i tak nas pognało na plac Trzech Krzyży - na schodki pod pomnik Witosa. 

Po palmą - tu  spotykają  się Nowy Świat  i Aleje Jerozolimskie. 

 Rondo i pomnik gen Charles"a de Gaulle"a.

…….. i mimo zmęczenia ruszyliśmy  jeszcze na most Poniatowskiego. 

Widok na Stadion Narodowy. 

..... no i wreszcie wylądowaliśmy pod mostem.

Na Solcu

Muzeum Fryderyka Chopina ( Okólnik 1)

........ i czas już najwyższy na jakiś obiad

Dzień trzeci  - zaczynamy od spotkania pod pomnikiem Napoleona,  na placu Powstańców Warszawy.

Przez Nowy Świat  na Krakowskie Przedmieście. 

Kościół Świętego Krzyża

Pod pomnikiem Kopernika

Uniwersytet Warszawski

Przed  Bristolem

 Pałac Prezydenta RP

Zamek Królewski

Po prawej - kościół św. Anny

........... no i wreszcie  Stare Miasto

Na zamkowym dziedzińcu.

 Kolumna Zygmunta.

Rynek Starego Miasta.

U Fukiera.

Pomnik Jana Kilińskiego

Mały Powstaniec - na Podwalu.

Aleja Solidarności

…. i zza drzew wyłoniła się Warszawska Nike - przeniesiona tu kiedyś z placu Teatralnego

Hotel Bellotto na Senatorskiej

Teatr Wielki - zostajemy tu na kawę.  

Pałac Jabłonowskich pryz Senatorskiej 16 

Na placu Piłsudskiego 

Przed Grobem Nieznanego Żołnierza

Filharmonia Warszawska 

…. no i to koniec  naszego spaceru po Warszawie,  jeszcze tylko idziemy na obiad do Sphinxa, a potem na dworzec  i wracamy do domu. 

     Ktoś powie, że to takie banalne, trywialne. I, że co z tego niby ma wynikać? Że warto albo nie warto, albo może nawet, że czas stracony, że góry, Mazury to już jest coś, nie mówiąc o Grecji, Italii, Tajlandii albo jakiejś tam Kalifornii. Ale, żeby do Warszawy? I to aż na trzy dni? Mówię o tym, bo widziałem taki jeden ironiczny uśmieszek. I nawet nie zbił mnie z tropu. Zostawiłem go, bez jednego słowa, bo nic nie był wart. Mój problem był inny i nie chcę się nad tym zbytnio rozwodzić. Ale najkrócej – to po prostu mi się zatęskniło. Nie widziałem Warszawy od lat i chciałem spotkać się z nią na każdej ulicy. Tak normalnie i to tyle. Oto moja tajemnica.

     Było rewelacyjnie. Tak jakby miasto wiedziało, że przyjedziemy. Bez korków, tłoku, bez zgiełku, bez protestów, marszów, kordonów i politycznych spektakli. Wiosennie, zielono i tulipanowo, tętniło miarowym pulsem, ludzi chodzących za swoimi myślami. Nowe-stare miasto z tramwajami znikającymi za kolejnym zakrętem i z koroną nowych buldnigów, które wystrzeliły - nie wiadomo kiedy - pod samo niebo.
     Zrobiło się sentymentalnie i odkrywczo, bo znalazłem oazy zieleni, których do tej pory nie znałem. I odnalazłem coś jeszcze, teatr za który razem z Elą tęskniliśmy. Wieczór u Jandy w Polonii był boski. Aż wstyd się przyznać, bo w głowie była odległa „Biała bluzka” sprzed lat, a teraz taka okazja - „Ich czworo”.

I dobrze, że nam się ta Warszawa zdarzyła.